Van harte welkom bij... Sjirk en Marloes in Leons
11-06-2025
Sommige bekenden reageerden alsof ze aan ‘Ik vertrek’ zouden meedoen. Maar zo groot was de stap ook weer niet. Sjirk en Marloes Brouwer – Asjes en hun dochters verruilden in mei 2025 hun huis in Stiens voor de pastorie bij de kerk van Leons. Daar zijn ze dit seizoen voor het eerst gastheer en -vrouw voor Tsjerkepaad. Ze kijken ernaar uit. ‘Ons idee is om niet alleen de kerk open te doen, maar om hier een laagdrempelige ontmoetingsplek te creëren.’
Leons, gelegen tussen Leeuwarden en Winsum, is een van de kleinste dorpen van de provincie. Het bestaat uit vijf boerderijen, drie gewone huizen en sinds enkele jaren een bescheiden recreatiepark. In totaal wonen niet veel meer dan dertig inwoners rondom een afgegraven terp, met als middelpunt de veertiende-eeuwse Catharinakerk. De pastorie uit 1878, aan de rand van het kerkhof, is sinds mei het domein van Sjirk en Marloes Brouwer en hun dochters Fenna en Emma.
Vanuit de voormalige studeerkamer van de dominee ziet het gezin de koeien door het weiland lopen.
Veel idyllischer krijg je het niet.
Veel stiller ook niet.
Wat dat betreft kan Marloes zich wel voorstellen dat sommige mensen opmerkingen maakten als ‘Waar begin je aan?’ of ‘Respect hoor!’ toen ze aankondigden dat ze hun koophuis in Stiens zouden verkopen, om kostersechtpaar te worden van de Catharinakerk in Leons en de Nicolaaskerk in tweelingdorp Húns. ‘Alsof we naar een gehucht in Frankrijk of Spanje ofzo zouden emigreren, als deelnemers aan ‘Ik vertrek’.’
De makers van dat tv-programma zouden er maar een saaie aflevering aan hebben, vermoedt ze. Want zó spectaculair is hun avontuur ook weer niet. Leons mag dan een plattelandsdorpje zijn zoals je je dat voorstelt uit de Kameleon of Afkes Tiental, je zit gewoon binnen een paar minuten op de grote weg (N359) van Leeuwarden naar Bolsward. Ze hoefden hun werk in Franeker (Sjirk) en Leeuwarden (Marloes) niet op te zeggen en de kinderen zijn binnen een kwartiertje op hun school, de Princenhof aan de zuidkant van de stad.
Een dramatische verbouwing zou ook niet gefilmd kunnen worden. Het huis – waar door de jaren heen meer kosters dan predikanten woonden – stond er prima bij. ‘Wy hiere it fan de Protestânske Gemeente Hilaard – Húns – Leons’, legt Sjirk uit. ‘De minsken fan tsjerke hawwe foar ús in nije keuken en badkeamer ynstallearre en sels ha wy de flierren fernijd, de muorren skildere en datsoarte dingen, sadat alles goed foldocht foar in húshâlding mei jonge bern.’
Roeping
Sjirk en Marloes zijn actieve christenen, die zich graag willen inzetten voor de medemens. Of zoals Marloes het zegt: ‘Wij zijn steeds op zoek naar wat wij nu, op deze aarde, kunnen laten zien van Gods koninkrijk.’
Ze hebben wel nagedacht over het opzetten van een sociaal-maatschappelijk project in Stiens of omgeving maar kwamen steeds tot de conclusie dat dit financieel onhaalbaar was. Marloes: ‘Ik heb op zeker moment gebeden: ‘Ik weet het ook niet meer, God, wijs ons alstublieft de weg.’
Sjirk: ‘Net folle letter hie ik in praatsje mei in kollega. Syn heit hie hjir in Leons boumateriaal ôflevere en wie oan de praat rekke oer it moaie tsjerkje en dizze pastory. Hy hearde doe dat de gemeente op syk wie nei in nij kosterspear. Dat fertelde hy dus wer oan syn soan en dy kaam by my: ‘Sjirk, dit soe no krekt wat foar jim wêze!’ Ik tocht earst: dit fertel ik net iens oan Marloes, mar achterôf bin ik bliid dat ik dat al dien haw…’
Marloes: ‘Ik voelde meteen: dit moet zo wezen… Zo bijzonder dat dit op ons pad komt, net nu we deze vraag bij God hebben neergelegd… We hebben contact gezocht met de kerkenraad, daarna een heel positief gesprek gehad… We namen afscheid met de afspraak om er van beide kanten een weekje over na te denken, maar voor we terug waren in Stiens hadden we al een appje: ‘Wat ons betreft staan de seinen op groen.’ Nou, toen hadden wij ook niet heel veel bedenktijd meer nodig.’
Kosters
Als huurders van de pastorie bekleden Sjirk en Marloes nu de vrijwilligersfunctie van kostersechtpaar. Dat houdt kort gezegd in dat ze één keer per maand een dienst moeten faciliteren: de ene maand in de Catharinakerk, de andere in de Nicolaaskerk. Op de andere zondagen gaan ze naar hun eigen gemeente, stadskerk De Wijngaard in Leeuwarden. Verder houden ze beide gebouwen schoon en verzorgen ze in Leons het kerkhof en de grote tuin daaromheen.
Ook het ontvangen van gasten tijdens Tsjerkepaad behoort tot hun taken en daar kijken ze bijzonder naar uit. Marloes: ‘Ons idee is om niet simpelweg de kerkdeur van het slot te doen, maar om een laagdrempelige ontmoetingsplek te creëren. Wandelaars en fietsers mogen bij ons in huis naar de wc, we hebben koffie of thee, ze mogen even rustig zitten. Misschien zit er wel iemand om een praatje verlegen, daar willen wij graag te tijd voor nemen.’
Dat geldt overigens niet alleen voor de zaterdagmiddagen. Toevallige voorbijgangers – of bijvoorbeeld wandelaars die het Jabixpaed richting Jorwert volgen, dat bij de kerk begint – mogen ook gerust even aan de deur voelen. ‘Als wij thuis zijn, zijn mensen welkom, dat is ons vaste voornemen’, zegt Marloes. Sjirk: ‘Se sizze dat it hjir simmerdeis wol aardich toeristysk is, dat wa wit hoe folle oanrin wy krije.’
Marloes: ‘Leons heeft misschien niet het allermooiste kerkje op de Tsjerkepaadroute, maar laat dan in ieder geval iets van de liefde van Jezus doorklinken in de ontmoetingen die ontstaan met de mensen die hier wonen en zich dienstbaar opstellen. Wie weet wat daar allemaal uit voortkomt.’
Terug naar overzicht
